Τι σημαίνει ένα τρένο;

Άλλο ένα βράδυ. Περίεργη μου φαίνεται αυτή η σιωπή, γνώριμη και εύθυμη. Καιρό είχα να την ακούσω. Ευπρόσδεκτη, όπως πάντα, ήθρε και κάθισε δίπλα μου. Περίεργο βράδυ.
Άραγε τι σημαίνει ένα τρένο; Φεύγει, απομακρύνεται. Το βλέπεις και χάνεται στον ορίζοντα. Αναθεματίζεις τη στιγμή που έφυγε χωρίς να έχεις επιβιβαστεί, που δε σε περίμενε. Στενοχωριέσαι που το έχασες. Όμως στην πραγματικότητα δεν έφυγε για πάντα. Θα ξαναγυρίσει, θα προλάβεις να ανέβεις και να ταξιδέψεις μαζί του. Ακόμη κι αν δεν επιστρέψει, θα έρθει το επόμενο και θα είσαι ευγνώμων που έφτασε και σου δίνει την ευκαιρία να συνεχίσεις το ταξίδι.
Πόσα λάθη έχω κάνει με οδηγό τα όνειρα; Ίσως κανένα. Το όνειρο είναι αυτό που οδηγεί, που δίνει φτερά, που φέρνει το επόμενο τρένο. Κι αν το ξέχασες πάλι θα το ονειρευτείς. Είναι βαθιά χαραγμένο στο μυαλό, μέσα σου. Τι σημαίνει ένα τρένο; Αναμνήσεις που έφυγαν, μία νέα διαδρομή.
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω. Νέα αρχή και νέες λέξεις. Όμως τριγυρνώ συνεχώς στα παλιά. Δεν είναι κακό να θυμάσαι. Η ανάμνηση, το παρελθόν, δημιουργούν το μέλλον. Πρόκειται για έναν αναγκαίο φαύλο κύκλο. Θέλω όμως, πραγματικά θέλω, να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο.
Καλημέρα χαμογελαστό πρόσωπο. Η μέρα φαίνεται τόσο όμορφη μαζί σου. Ξανά, για άλλη μία φορά. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχει ομίχλη. Έχασα τα λόγια μου. Πώς να μιλήσω και πώς να φερθώ; Περίεργο αυτό. Νιώθω μία άγνωστη οικειότητα και αυτό με συνεπαίρνει, με ενθουσιάζει. Χαμογέλα και μη σταματάς. Η ώρα κυλά γλυκά και απλά.
Σιγοτραγουδώ για ένα τρένο από το πουθενά. Σε πήρε κι έφυγες μακριά. Να το όμως που επέστρεψε. Ίσως δεν έφυγε ποτέ, ίσως να ήξερα ότι ήταν εκεί. Τώρα το βλέπω και τραγουδώ. Εγώ ανέβηκα σε ένα βαγόνι μία φορά. Η διαδρομή του δύσκολη, με στροφές, τούνελ και αναταράξεις. Όμως δεν αποβιβάστηκα. Προσπάθησα, ψέμα δε θα πω. Τελικά όμως δε σταμάτησα πουθενά. Κατέβηκα χτες στην τελευταία στάση. Ω, μα δες, κατέβηκες μαζί μου και περιμένουμε παρέα το επόμενο τρένο. Νέα διαδρομή. Δεν ξεχνάμε την παλιά, απλά την αφήνουμε πίσω και προσμένουμε την καινούρια.
Τι να σου πω χαμογελαστό πρόσωπο; Δε βρίσκω λέξεις να εκφράσω τις σκέψεις μου. Απλά χαίρομαι. Είμαι χαρούμενη! Ω, μα τι εξέλιξη κι αυτή. Νιώθω, κλαίω και γελώ. Πόσο χαίρομαι γι αυτό. Άρχισαν τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και ψέλνω μαζί με φίλους. Τι όμορφη εποχή!
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω, να μην το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ. Χωρίς να καταλαβαίνω γιατί γυρίζω πίσω σε μία όμορφη στιγμή. Δεν ξέρω πώς, αλλά γύρισα. Να μια όμορφη ανάμνηση. Είδες; Θυμήθηκα χαρούμενη στιγμή. Να τι έψαχνα. Βρήκα κάτι, λοιπόν, να σου πω, που είναι πάντα καινούριο κι απλό...

Καλημέρα! Έλα να τραγουδήσουμε παρέα!

Αφιερωμένο στους φίλους μου! Ξεκίνησα με μερικούς ανθρώπους τη διαδρομή. Άλλοι κατέβηκαν και άλλοι ανέβηκαν στο τρένο. Όμως οι φίλοι είναι αυτοί που ήταν μαζί μου στο τέλος της διαδρομής και ξεκινάμε παρέα το νέο ταξίδι!

Flawz

Ελαττώματα. Ελάττωμά χαρακτηρίζεται η ατέλεια ενός αντικειμένου ή μιας μηχανής. Επίσης θεωρείται η αδυναμία στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Ίσως δε διάβασα καλά τον ορισμό... Μα, για δες, φοράω τα γυαλιά μου. Μία συσκευή μπορεί να μη λειτουργεί σωστά. Ένα παντελόνι μπορεί να έχει τρύπες. Σύμφωνα με τον ορισμό αυτόν, το μόνο ελάττωμα του ανθρώπου είναι η αδυναμία. Ποια αδυναμία; Η αδυναμία να αποδεχτεί τον εαυτό του όπως είναι: όμορφο, ξεχωριστό, μοναδικό, διαφορετικό. Διότι, βεβαίως, αυτό είναι αλήθεια. Ο άνθρωπος θεωρεί ότι είναι γεμάτος ελαττώματα και ατέλειες. Περιβάλλεται από έναν κόσμο που ακολουθεί πιστά πρότυπα ομορφιάς και συμπεριφοράς. Ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα μεταλλικό ρομπότ. Αν δεν απατώμαι τα ρομπότ είναι μηχανές. Μόνο τότε ο άνθρωπος αποκτά ελαττώματα.
Πάντα με παραξένευε η συνεχής επιθυμία των ανθρώπων να ‘βελτιώσουν’ τον εαυτό τους. Δεν αναφέρομαι προφανώς στην ψυχική, αλλά στην εμφανησιακή αλλαγή. Βέβαια, ο άνθρωπος νομίζει ότι βελτιώνοντας την εμφάνιση θα βελτιώσει και τον χαρακτήρα. Δεν φταίει ο ίδιος, μην τον κατηγορείτε. Άραγε τι ελαττώματα βλέπουν οι άλλοι σε μένα; Κι εγώ; Εγώ πώς βλέπω τους ανθρώπους;
Μία ουλή, ένα σημάδι, μεγάλες παλάμες, στραβά δόντια, σπυράκια, τρίχες και ό,τι η σύγχρονη κοινωνία μπορεί να κατατάξει στο φάκελο με τα ελαττώματα, είναι στην πραγματικότητα αυτά που προσδίδουν ομορφιά. Ο κάθε ένας από εμάς διαφέρει με ένα μοναδικό τρόπο. Γιατί πρέπει να γίνουμε όλοι ίδιο; Γιατί πρέπει, όχι μόνο να θεωρείς τη διαφορετικότητα ατέλεια, αλλά να επιδιώκεις την αφαίρεση ή την κάλυψή της;
Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι.

">

Αpology

Θα ήταν πιο ταιριαστή η προχθεσινή ανάρτηση αν είχα περιμένει δύο μέρες ακόμη.

Θα ήθελα να βραβεύσω την Lisa Smith αποδίδοντας της τον τίτλο της πιο σωστής, ταλαντούχας...and best vampire story writer's. Καθώς, αλήθεια το αξίζει.
Σε ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη αν σε έκρινα σκληρά. Σε ευχαριστώ που κράτησες την ιστορία αληθινή. Σε ευχαριστώ... Ωωωωωωω, μα γιατί προσπαθώ να ακουστώ τόσο ώριμη και σοβαρή??? Σε ευχαριστώ, Λίσα, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΙΑΞΕΣ ΜΙΑ ΧΑΖΗ ΚΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ ΠΡΩΤΑΓΟΝΙΣΤΡΙΑ! Όμως, σε ευχαριστώ κυρίως, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΑΛΕΣ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ! Σε ευχαριστώ! Γνωρίζω ότι μπορεί να μετανιώσω αυτήν την ανάρτηση, διότι η ιστορία δεν τελείωσε ακόμη, αλλά δε με ενδιαφέρει. Επειδή εγώ θα θυμάμαι ότι παρακολούθησα (και διάβασα) μία σειρά, ας το παραδεκτώ, ΝΑΙ, με βρικόλακες, και δεν απογοητεύτηκα. Κι ας γίνει πιο φανερό το ερωτικό τρίγωνο στην επόμενη σεζόν. Ας ερωτευτεί τον Ντέιμεν. Δε με ενδιαφέρει!*
Σε ευχαριστώ για άλλη μία φορά, γιατί έκανες την αρχή κι έδειξες τη διαφορά.

Αφιερωμένο, προφανώς, στην αγαπημένη συγγραφέα L.J.Smith.

*Σε ΙΚΕΤΕΥΩ, μην την κάνεις να ερωτευτεί τον Ντέιμεν και μην, μην, μην το καταστρέψεις!!!

Πέφτεις ή δεν πέφτεις;

Πέφτεις ή δεν πέφτεις; Πάντα μιλώντας μεταφορικά.

(Attension: η παρούσα ανάρτηση διέπεται από δογματισμό,καθαρά προσωπική και απόλυτη άποψη.)
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ ρόδινα. Απόλυτο και λάθος; Όποια ταινία, όποιο βιβλίο κι αν δεις ή διαβάσεις, θέλοντας να παρουσιάσει ένα ανατρεπτικό τέλος, καταλήγει με τους χαρακτήρες να χωρίζουν, να μαλώνουν, να μην εκπληρώνουν τις επιθυμίες τους. Οι σύγχρονοι σεναριογράφοι το αποκαλούν ρεαλισμό. Η ζωή είναι άδικη, σκληρή, απροσπέλαστη κι αβάσταχτη. Η κατάσταση δεν εξελίσσεται όπως θα την ήθελες. Πάντα ''πρέπει'' οι χαρακτήρες και η ζωή να πλεχτούν, να μπερδευτούν, να προκύψουν νέα πράγματα που θα τους στερήσουν την ηρεμία και την καταστάλαξη.
Δεν αναφέρομαι στις μελοδραματικές σαπουνόπερες που επιμηκύνουν τη 'σεζόν' επειδή η ''Ροζάριο είναι τελικά ετεροθαλής αδελφή με τον Χουάν Κάρλος" ή τα λατρεμένα ''Ατίθασα νιάτα" όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Όχι, αναφέρομαι στις σύγχρονες ''ιστορίες ζωής'', το νέο κύμα ίσως. Εκεί, όπου μπλέκουν την έννοια του μύθου με το κοινωνικό μυθιστόρημα.
On the other hand (για να μην ξεχνάμε βασικές γνώσεις), βρίσκονται οι ρομαντικοκωμωδίες. Από την αρχή της ιστορίας γνωρίζεις ότι η όμορφη, αρχικά αδύναμη και μπερδεμένη, πρωταγωνίστρια η οποία στη συνέχεια βρίσκει ποιο μονοπάτι να ακολουθήσει (το οποίο τυχαίνει να είναι το σωστό), καταλήγει να ερωτεύεται τον όμορφο πρωταγωνιστή. And they all lived happily ever after.

Ποιον είναι όμως το αληθινό τέλος; Η ζωή δεν κυλάει ήρεμα και απρόβλεπτα, όπως επίσης δεν είναι γεμάτη δράμα και ατυχίες. Ρώτησαν όμως τον ήρωα πώς θέλει να συνεχίσει την ιστορία του; Αν ο πρωταγωνιστής είχε τις περιπέτειές του, είναι λάθος να αποφασίσει ότι αγαπάει την πρωταγωνίστρια και να σταματήσει να ξεφεύγει; Γιατί πρέπει πάντα υπάρχει κάτι;

Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτή η κατάσταση; Μερικές φορές είναι η δική μας ζωή που γράφεται και παίζεται όπως άλλοι επιθυμούν. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες ρυθμίζουν με κάποιο τρόπο τη ζωή μας. Στο τέλος της μέρας θέλεις απλά να βάλεις ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό σου και να ουρλιάξεις. Ορισμένες φορές βέβαια, ενθαρύνουμε αυτήν την συμπεριφορά γιατί φοβόμαστε το αύριο. Είναι δύσκολο να πάρεις δικές σου αποφάσεις γιατί εσύ θα είσαι αυτός που ευθύνεται για τις συνέπειες. Μάντεψε όμως κάτι: Η ζωή είναι όμορφη, γεμάτη δράμα, λύπη, χαρά. Όμως όλα με μέτρο. Τίποτα δε χάθηκε, τίποτα δε μένει, τίποτα δεν έρχεται. Πάρε λοιπόν την πένα και γίνε εσύ συγγραφέας της ιστορίας. Μπορεί να μην υπάρχει πρίγκιπας με λευκό άλογο ή μία κακιά μάγισσα που σε καταράστηκε σε αιώνιο βασανιστήριο. Όμως έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη. Ας αφήσουμε λοιπόν την ιστορία να εξελιχθεί όπως εκείνη θέλει.

Let's just live the present day, because the rest is still unwritten!


Αφιερωμένο σε όλους τους υποσχόμενους σεναριογράφους που παρακαλούνται να αφήσουν τους πρωταγωνιστές τους να ηρεμήσουν και να τους δώσουν το τέλος που τους αρμόζει.

Μικρή πατρίδα

Μικρή και όμορφη πατρίδα που τόσα πράγματα θυμίζεις... Κατεβαίνω από το πλοίο και νιώθω ότι βρίσκομαι σπίτι. Δεν γνωρίζω το γιατί, όμως το άγγιγμα του αέρα έχει διαφορετική αίσθηση. Κάνει το δέρμα μου και ανατριχιάζει όμορφα. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά. Η μαγική αυτή αύρα με τυλίγει κάθε φορά που το σώμα μου βρίσκεται σε επαφή με αυτόν τον τόπο. Τυχαίο; Ίσως, όμως δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς το χωριό, προς το σπίτι... Διότι είναι το δικό μου σπίτι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι η αύρα που μου αφήνει μία αίσθηση οικειότητας. Ο αέρας μου χτυπάει το πρόσωπο, όχι δυνατά, απαλά και με μία περίεργη δροσιά. Μεταφέρει μυρωδιές μοναδικές, γνωστές... Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Οι λίγες φορές που βρίσκομαι εδώ έχουν περίεργη επίδραση πάνω μου. Έτσι ξαφνικά συμβαίνουν όλα αυτά. Η μουσική δεν είναι τυχαία. Γράφτηκε για να παρουσιάσει την ομορφιά αυτού του τόπου, όμως επιτυγχάνει κάτι περισσότερο. Δεν βλέπω, μα ακούω. Ακούω το γνώριμο παφλασμό των κυμάτων πάνω στην πέτρα. Στρίβω και βλέπω από ψηλά το απομακρυσμένο χωριό. Γαλήνη με κατακλύζει. Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά. Απλά νιώθω ότι ανήκω εδώ. Home is where your heart is. My heart belongs here, in this beautiful island. A place filled with compassion and small miracles. I don’t feel the strange love I’d felt before, only the same peaceful harmony. I forget why I’m here. My everyday problems seem so indifferent right now. I’m here…I’m home…
Εδώ είναι το σπίτι μου, η τελευταία μου κατοικία, εδώ που επέλεξα εγώ να ζήσω. Δεν έχει σημασία που γεννήθηκες ή που μεγάλωσες. Σημασία έχει αυτό, η μαγική αυτή αίσθηση, να νιώθεις αποδοχή. Εδώ ανήκω, στο όμορφο αυτό νησί που για ακόμη μία φορά με τύλιξε με τον ουρανό, τη θάλασσα, τις μυρωδιές και τ’ άστρα. This is where I belong.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου, εσύ. Η γη μου εσύ, το όνειρο της μέρας. Μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή, η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας...

Αφιερωμένο στα μαγευτικά Κύθηρα.