Love...

Kαλησπέρα αγαπητοί αναγνώστες. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την απουσία μου, αναρτήσεων και σχολίων, και υπόσχομαι ότι θα διαβάσω-και θα σχολιάσω βεβάιως-τις αναρτήσεις όλων εσάς των αγαπημένων μπλόγκερς τη στιγμή που θα επιστρέψω από το όμορφο νησί μου. Και πάλι, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη!
Το παρακάτω ποίημα είναι από το βιβλίο ''Witchlight'', της σειρά Night World, της βραβευμένης L.J.Smith. Καθ' όλη την ανάγνωση, και των εννέα βιβλίων της, δεν μπόρεσα να μη μαγευτώ από τον απλό, αλλά γνήσιο, τρόπο παρουσίασης αξιών από τις οποίες διέπεται μία ευτυχισμένη ζωή. Δεν το συστήνω σε άτομα που 'υποβαθμίζουν' τα λεγόμενα vampire romance fictions. Μπορεί να χρειάζονται υποβάθμιση, μπορεί. Όμως δεν είμαι εγώ το άτομο που θα το κάνει. Δεν είναι Ουγκό, δεν είναι Ουάιλντ, δεν είναι Σολωμός, δεν είναι Καζαντζάκης, και προφανώς δεν θέλω να προβώ σε άσκοπες συγκρίσεις, όμως είναι ιστορίες-παραμύθια αν προτιμάτε-που με δίδαξαν ή μου υπενθύμισαν κάποια πράγματα. Μερικές φορές και η απλούστερη γραφή μπορεί να κρύβει βαθιά νοήματα.
Έλεγα απλά θα παραθέσω τη φράση αλλά να που έβγαλα κείμενο πάλι. Δε θα αλλάξω ποτέ μου φαίνεται... Σας παραθέτω λοιπόν αυτό το ποίημα που αποθηκεύτηκε και δε βγαίνει από το μυαλό μου...(maybe not even out of my soul)...

People die... so love them every day
Beauty fades... so look before it's gone
Love changes... but not the love you give
And if you love, you'll never be alone!


Decated to the romance that still fights inside me, inside all of us..

Εις το επανιδείν

Αγαπητέ,

Δε θα σου δώσω όνομα. Σου χάρισα πολλά ονόματα με την πάροδο του χρόνου.
Αυτό είναι ένα γράμμα για 'σένα, απλά όχι, προς εσένα. Θα ήθελα να γνωρίζεις και να κατανοείς ότι αυτό δεν είναι γράμμα ούτε μίσους, ούτε λύπης, ούτε θυμού, ούτε απογοήτευσης. Είναι απλά ένα γράμμα, ένας συνωστισμός σκέψεων με τη μορφή λέξεων. Λέξεις που δεν μπορώ να σου πω και λέξεις που δεν ξέρω αν θα καταφέρω ή αν ακόμη θέλω να εκφράσω. Δε θα μετατρέψω αυτό το γράμμα σε λογοτεχνικό κείμενο, μη φοβάσαι.

Πρώτα από όλα, σε συγχωρώ. Ξέρω, δε νιώθεις ότι χρειάζεσαι συγχώρεση. Συγχώρεση για την οποία δε συμπλήρωσες καμία αίτηση. Δεν έκανες κάτι λάθος και τώρα δεν είναι η στιγμή να αρχίσεις να αμφισβητείς το εαυτό σου. Εγώ, όμως, σε συγχωρώ. Ποτέ δε ζήτησες τίποτα. Εγώ όμως πάντα κάτι σου δίνω ακόμη κι αν είναι περιττό. Θέλω να καλύπτω όλες τις πιθανές υποχρεώσεις μου. Υποχρεώσεις είπα; Μήπως καθήκοντα; Όχι, θα το έλεγα απλά ανάγκη. Η ανάγκη να σου προσφέρω τον κόσμο είναι που με έχει καταστρέψει. Υπενθυμίζω ότι αυτό δεν είναι γράμμα μίσους. Η ανάγκη να γνωρίζω ότι δε σου λείπει τίποτα, ότι πάντα θα έχεις κάποιον να μιλήσεις, ό,τι κι αν χρειαστείς θα έχεις πάντα κάποιον στο πλευρό σου, ότι απλά θα είσαι ευτυχισμένος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός ο κόσμος που προσπάθησα να δημιουργήσω σου είχε ήδη παραχωρηθεί. Τίποτα δε με χαροποιεί περισσότερο από την ευδαιμονία των φίλων μου. Όμως τι συμβαίνει με τη δική μου ευδαιμονία; Δεν είμαι εγωίστρια, ποτέ δεν ήμουν. Το ξέρεις θαρρώ ότι ποτέ δε ζητάω πολλά γιατί, πολύ απλά, ποτέ δεν τα χρειάστηκα. Πιστεύω όμως ότι η προσωπική θυσία έχει ένα όριο.

Σύμφωνα με την πυραμίδα του Μάσλοου, οι φυσιολογικές ή βιολογικές ανάγκες, καθώς και η ανάγκη της ασφάλειας, βρίσκονται πριν την ανάγκη του ''ανήκειν'' και της αγάπης. Διαφωνούσα ανέκαθεν. Πίστευα, και πιστεύω ως αθεράπευτα ρομαντική και αμετάπειστα ονειροπόλος, την cheesiest ϊσως line που έχει ειπωθεί, "η αγάπη όλα τα νικά" και "η αγάπη υπερισχύει όλων". Ναι, το ξέρω ότι ακούγομαι σαν ένα πεντάχρονο παιδί, όμως αυτό πιστεύω. Όπως προανέφερα, έχω όρια. Κάποια στιγμή πρέπει κι εγώ να ενδιαφερθώ για την ψυχική μου υγεία. Ομολογώ ότι δε ''χαίρω άκρας υγείας'', όμως προσπαθώ. Όχι, χάρη σε 'σένα αλλά χάρη σε 'μένα κάνω. Σε συγχωρώ λοιπόν για τον πόνο και την απογοήτευση που ίσως να προκάλεσα εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Όμως, όσο κι αν σε έχω θεοποιήσει κι όσο κι αν κατηγορώ και υποβαθμίζω τον εαυτό μου, γνωρίζω ότι ποτέ δεν έφταιξα μόνο εγώ. Σε συγχωρώ λοιπόν ακόμη κι αν όλα αυτά σου φαίνονται ανοησίες.

Δεύτερον και πιο σημαντικόν, θα ήθελα να σε συμβουλέψω. Ποια είμαι εγώ για να το κάνω; Η τελειότητα, τελειότητα. Όμως αγαπητέ δεν είσαι τέλειος και σίγουρα δεν είσαι αλάνθαστος. Επαναλαμβάνω ότι αυτό δεν είναι γράμμα μίσους. Οπότε παίρνω το θάρρος να σου δώσω την εξής συμβουλή. Όχι, μόνο σε 'σένα, αλλά και σε όλους τους αγαπητούς μου που δε λένε να το καταλάβουν. Δεν γίνεται να μας συμπαθούν και να τα έχουμε καλά με όλους. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί με ανάγκη για επικοινωνία. Ναι,επικοινία, αλλά με ποιον; Δεν είμαστε όλοι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Απλά δε γίνεται να ταιριάζουμε με τους πάντες. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο σταμάτα τα ψέματα. Όχι, δε σε θίγω. Όχι, δε σε προσβάλλω. Δεν σε αποκαλώ ψεύτη. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που δίνεις στην προκειμένη περίπτωση. Σε συμβουλεύω απλά να σταματήσεις να λες ψέματα στον εαυτό σου. Όταν δε συμπαθείς ιδιαίτερα κάποιον ή για τον 'χ' και 'ψ' λόγο δεν επιθυμείς να χαραμίσεις χρόνο μαζί του, επειδή, πολύ απλά, έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις, σταμάτα να τον παραμυθιάζεις. Όχι,(πολλά όχι έχει αυτό το γράμμα και πιστεύω ότι παρουσιάζει αρνητικότητα) δεν παραμυθιάζεις εκείνον αλλά εσένα. Ξαναλέω ότι δε γίνεται να είμαστε "εντάξει" με όλους. Δε γίνεται να υπάρχει με τον οποιονδήποτε μία πιο προσωπική σχέση. Οι φίλοι είναι λίγοι, διαλεχτοί και καλοί. Σε παρακαλώ μην ευτελίζεις τη σημασία και τα προνόμιά τους. Η εικόνα και η 'σχέση' που δημιουργείς είναι πλαστή, είναι φενάκη. Κακό στον εαυτό σου κάνεις. Κατ' επέκταση, προφανώς ζημιώνεις και τον άλλο. Διότι αν υποκρίνεται κι εκείνος, εντάξει, είστε και οι δύο υποκριτές. Αν όμως (πρέπει να βγω άλλη λέξη)όχι; Ποιο είναι το σφάλμα του δύσμοιρου, εκτός από την αφέλειά του; Η συμβουλή μου λοιπόν είναι να μην προσποιείσαι. Η υποκρισία μόνο προβλήματα φέρνει. Πάρε παράδειγμα εμένα. Ή είμαι καταπληκτική ηθοποιός ή απλά δε με ενδιαφέρεις τόσο, ώστε να στενοχωρηθώ ή να υποθέσω ότι με μειώνει η συμπεριφορά σου, και η αλήθεια είναι ότι οι υποκριτικές μου ικανότητες χρειάζονται βελτίωση.

Σταμάτα λοιπόν να δίνεις υποσχέσεις που και οι δύο ξέρουμε ότι δε θα τηρήσεις. Το χειρότερο είναι ότι, παρ' όλο που το γνωρίζω, με την υπόσχεσή σου αυτή η ελπίδα γεννιέται αβίαστα. Εγώ λοιπόν σε τι φταίω να απογοητεύομαι κάθε φορά; Μήπως είμαι υπερβολική, μήπως πάσχω από μανιοκατάθλιψη; Θα το θυμάμαι την επόμενη φορά να μη δώσω σημασία. Δε ζητούσα πολλά. Μόνο αυτά που μου λες στο σκοτάδι να τα πεις μία φορά με το φως το πρωί κι ένα χάδι. Meaning, υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο λόγο και την πράξη.

Τέλος, μία φορά κι έναν καιρό, όπως λεν' στα παραμύθια. Έχω την εντύπωση ότι αυτό το γράμμα έχασε τον επιτηδευμένο τόνο που ήθελα να αποδώσω, μηδέν στην έκθεση... Σιγά! Συνέχεια προσθέτω προχειρότητες. In conclusion, λοιπόν, σε ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μου χάρισες. Δεν πίστευα ότι θα κατέληγα σε τέτοιου είδους σκέψεις' έπειτα από όλα αυτά που περάσαμε. Τώρα που το σκέφτομαι δεν... Όχι, εντάξει, τώρα φτιάχνω ασπίδα για να προφυλάξω τον εαυτό μου. Είχαμε ωραίες αναμνήσεις και ήλπιζα να δημιουργήσουμε κι άλλες, όμως κάτι τέτοιο δεν περνάει πλέον από τα δικά μου χέρια. Πίστευα ότι τώρα θα άλλαζαν τα πράγματα. Ξεγελούσα και παραμύθιαζα με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μου, καθώς ''μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις''. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να νιώσω σημαντική, που μου υπενθύμισες ότι για κάποιους ΕΙΜΑΙ σημαντική. Χρειάζομαι πολύ δύναμη για να σε απελευθερώσω, όμως πιστεύω ότι θα τα καταφέρω και για τους δυο μας. Χαίρομαι που νιώθεις ευτυχισμένος. Υπογραμμίζω για τελευταία φορά ότι αυτό δεν ήταν ένα complain letter. Πώς γίνεται να παραπονεθώ σε 'σένα, αγαπητέ; Σου είμαι ευγνώμων και πάντα θα κατέχεις μία θέση στην καρδιά μου. Δε σου λέω αντίο. Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν και δε σήμαινε τίποτα. Κατρακυλούσα ξανά και ξανά στο ίδιο συναισθηματικό κομφούζιο. Γι αυτό σου λέω απλά ''εις το επανιδείν''. Διότι, ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια μέρα τα μονοπάτια μας να διασταυρωθούν και πάλι. Καλό καλοκαίρι!

Εις το επανιδείν αγαπητέ,
η... δώσε μου εσύ το όνομα


Αφιερωμένο στη Δέσποινα. Όχι, Δέσποινα, δεν απευθύνεται σε σένα αυτό το γράμμα, μόνο αφιερώνεται. Ακριβώς επειδή είσαι Η καλύτερη στα 'λάιβ'!;)

Κι εδώ κατεβάζουμε από το youtube το ''Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα" των Διάφανων Κρίνων, το οποίο αρμόζει στην ανάρτηση αυτή. Όμως πώς να το κατεβάσεις όταν ο υπολογιστής σου είναι μία απογοήτευση;

Tέλος!

Και τέλος! Τέλος. Τέλος... Τέλος! Τέλος; Ναι, ναι...τέλος.
Τελείωσε λοιπόν. Τώρα τι γίνεται; Αρκούσε αυτό το ‘τέλος’; Κι αν δεν έμεινες ευχαριστημένος τι γίνεται; Αν είχες κι άλλες ερωτήσεις; Αν δεν ήθελες να τελειώσει; Αν είχες κι άλλα να δώσεις; Αν περίμενες ένα διαφορετικό τέλος; Αν...;
Κρίμα, γιατί τελείωσε.
Να ‘μαστε λοιπόν στο τέλος. Έπειτα από τόσες προσπάθειες, τόσες δυνάμεις, τόσες ιδέες, τόσες συγκινήσεις τελειώνει ένα κομμάτι. Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι ήρθε το τέλος; Ξεκινάς το ταξίδι σου ψάχνοντας την Ιθάκη. Τι γίνεται όμως όταν αποβιβάζεσαι επιτέλους στο νησί; Είσαι ευχαριστημένος ή αναρωτιέσαι πώς έφτασες τόσο γρήγορα; Ξαφνικά οι παραλίες δε σου φαίνονται τόσο καθαρές. Τα σπίτια μοιάζουν υπερβολικά μικρά και ασφυκτικά. Ο ουρανός έχασε το διάφανο γαλάζιο. Δεν φανταζόσουν έτσι τον προορισμό.
Όλα φτάνουν κάποτε σε ένα τέλος. Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Ίσως μας φαίνεται εξωπραγματικό όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά πέρα. Ίσως δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το ταξίδι ήταν τόσο μικρό.
Τώρα έρχεται η απογοήτευση. Σκέφτεσαι ότι δεν άξιζε να ταξιδέψεις. Το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό. Σκίζεις εισιτήρια, σκίζεις φωτογραφίες και κάθε είδους αναμνηστικά από το ταξίδι σου. Το φυλλάδιο υποσχόταν άλλα πράγματα, θαύματα και θεάματα. Πιστεύεις ότι έχασες το χρόνο σου, ότι ολόκληρη η διαδρομή ήταν μία καλοστημένη πλεκτάνη, μία φάρσα.
Πολυαγαπημένε ταξιδιώτη ένα πράγμα θα σου πω. Σε λυπάμαι.
Ήρθε το τέλος. Έφτασες στο νησί. Μπορεί να μην ήταν αυτό που περίμενες. Εντάξει, σε καταλαβαίνω. Απογοητεύτηκες, όμως ένας άσχημος προορισμός δε διαγράφει το ταξίδι. Ξέχασες κιόλας τον έναστρο ουρανό που χάζευες τα βράδια; Τις περιπέτειες που πέρασες; Τις μάχες με τα μυθικά τέρατα, όπως τους γιγάντιους αετούς, τις πολικές αρκούδες, τη μυστηριώδη μαύρη ομίχλη, τις άφησες πίσω σου; Πώς μπορείς να διαγράψεις από τη μνήμη σου τους ανθρώπους που γνώρισες. Πώς μπορείς να αγνοήσεις την προφανή αλλαγή που υπέστεις; Ξεχνάς τις ατελείωτες ώρες ψυχαγωγίας, μυστηρίου, αγωνίας και συγκίνησης που σου πρόσφερε;
Το νησί δεν ήταν αυτό που νόμιζες. Το ταξίδι όμως σημαίνει πολλά περισσότερα. Καμιά φορά πρέπει απλά να το αποδεχθείς. Να κοιτάξεις με χαμόγελο την τελευταία σελίδα της ιστορίας. Να σκεφτείς «Ωραία πέρασα!», ακόμη κι αν το τέλος δεν είχε τη συγκλονιστική και απρόσμενη εξέλιξη που περίμενες.

Σε αφήνω λοιπόν, μοναχικέ και αχάριστε ταξιδιώτη. Ξεκινώ για το επόμενο μου ταξίδι. Εγώ όμως δεν ξεχνώ το νησί, ούτε τις στιγμές που μου χάρισε. Χαμογελώ και ξεκινώ για τη νέα περιπέτεια. Μια νέα Ιθάκη, ένα νέο Νησί.


Αφιερωμένο σε όλους τους ''χαμένους'' συνταξιδιώτες και στο νησί που τόσο αγάπησαν!